Vijf voor acht in de avond. Journaaltijd. Een vast moment op de avond. Tijd voor koffie met wat lekkers.
In het journaal weinig feestelijks. Maar voor en na het journaal des te meer. Het is alles kerst wat de klok slaat. Prachtige parfums in sierlijke verpakkingen, heerlijke gourmetschotels en vooral veel blije mensen. Mooi aangekleed, eensgezind. Supermarktketens spelen in op ons gevoel van saamhorigheid. Leuke gezinnetjes, glitter en glamour. Samen feestvieren. Het levert mooie reclames op. Leuk om naar te kijken.
Ook Albert Heijn heeft er iets bijzonders van gemaakt . Ik zie jongeren met hun coach in een soort clubhuis. Hij stuurt ze naar huis want het is bijna kerst. Eén jongen blijft achter. Hij kijkt naar een foto van de trainer met een klein meisje op zijn schouders. “Dat is uw dochter toch?” “En jullie hebben geen contact?”
Het koekje blijft steken in mijn keel. Ik voel het direct in al mijn vezels. Natuurlijk loopt het in de reclame mooi af. Het is een ontroerend tafereeltje, vader en dochter herenigd. De bijbehorende boodschap is pijnlijk en confronterend :“Kerst gaat niet alleen om wat je op tafel zet. Maar vooral om met wie je aan tafel zit.”
Op de besloten Facebookgroep van verlaten ouders komen de eerste reacties. “Reclame van AH gezien? Ik werd er zo verdrietig van, ik kon alleen maar denken, was het maar zo!”
Mensen verdrietig maken, het zal niet de bedoeling geweest zijn van de bedenkers van deze reclame. Het zal ook vaker gebeuren dat kijkers reclames confronterend vinden. Wanneer je alleen bent of ziek word je van al die blije gezelligheid vast ook niet vrolijk. Misschien dat supermarkten met de feestdagen iets moois en bijzonders kunnen organiseren voor iedereen die zich in deze tijd alleen of verdrietig voelt. Daar kunnen ze dan vast ook wel een passende slogan bij bedenken.